Ik weet nog dat

Toms vader vertelde ons dat wakker worden in de winter met prachtige ijsbloemen op het raam een van zijn sterkste jeugdherinneringen is. Maar wij, wij hadden geen idee wat ijsbloemen waren en moesten een foto googlen om te weten hoe ze eruit zien.

Hoe kan het dat onze ouders in zo'n andere omgeving op zijn gegroeid, en wij ons niet eens bewust zijn van wat we missen?

De traagheid van ecologische achteruitgang maakt het moeilijk je ervan bewust te zijn en stelt ons in staat te doen alsof er niets gebeurd. Maar de trage veranderingen stapelen zich op, tot onze omgeving onherkenbaar anders is dan in onze herinneringen. Hierdoor missen we een gevoel van geborgenheid en veiligheid: heimwee naar een plek die je nooit verlaten hebt.

In de installatie 'Ik weet nog dat' wekken we de ijsbloemen die vroeger op de ramen groeiden weer tot leven. Met ijsbloemen als voorbeeld van een verandering binnen één generatie starten we het gesprek over de emotionele impact van klimaatverandering. Wat weet jij nog van de winters van vroeger? Wat mis je nu de winters zijn veranderd? Hoe zou je dat gemis weer kunnen omzetten in een warme toekomst?